Stille getuigen van de rotsregen
De enige weg is de gevaarlijke rivierbedding.
Een verdwenen bergtop, in de plaats een kratermeer
Even met de voeten op de kraterrand, één meter verder is het meer tot 700 meter diep.
De"wonde"; hier ontplofte de berg en werd kilometers weggeslingerd en uiteen gereten;
Stella en Joeri op de dode lavastroom
Met de jeep over de gestolde vuurzee
De dodelijke aslaag
Volle gas om boven op de laag te komen
Hier zijn twee dorpen verzwolgen
Samen met Joeri de Pinatubo beklommen. Men zou kunnen zeggen:"So What?", maar dit is geen gewone berg. Sinds eeuwen was de Pinatubo een slapende vulkaan, maar dat veranderde op 15 juni 1991.Op deze rampzalige datum blies deze,oorspronkelijk 1780 meter hoge reus, zichzelf op en werd in één klap 300 meter kleiner. Deze enorme massa rots werd 40 kilometer hoog de lucht ingeblazen,(40 km! 4 keer de kruishoogte van een straalvliegtuig!) verbrijzeld tot een dodelijke stenenregen en kwam samen met tientallen miljoenen tonnen gloeiend hete as weer naar beneden en bedekte de hele regio onder een tientallen meter dikke aslaag, die zo hard als cement alle leven begroef. Tegelijkertijd kwam een razende tyfoon aanzetten die de hele omgeving onderspoelde met een alles verwoestende vulkanische modder. De wereld is het misschien al vergeten, maar wij hebben met eigen ogen, 17 jaar na datum de gevolgen aanschouwd. De tocht was zwaar, en niet zonder gevaar,maar dat wisten wij pas achteraf. Niet zo lang geleden heeft dit avontuur twee mensen het leven gekost. Zij deden dit wel met slechter weer, terwijl wij door het ondiepe water in de rivierbedding naar de krater zijn geklauterd. Bij overvloedige regen zorg het overlopende kratermeer ervoor dat die bedding veranderd in een kolkende en alles meeslepende,naar beneden donderende rivier.Wij deden de beklimming na een spectaculaire rit met de 4 wheeldrive tot aan de vulkaan. De chauffeur zijn huzarenstukje doe ik echt niet na en ook de vulkaangids huppelde door het water en over de rotsen als een gems, terwijl wij iets minder vakkundig achterop kwamen. De beloning kwam op de top, waar wij sprakeloos mochten genieten van het diepgroene kratermeer , omringd door de verwoeste bergrand. De terugtocht "downhill" was al even spannend, want je kon geen moment je voetjes stabiel neerzetten. Weeral een onvergetelijke belevenis!
No comments:
Post a Comment