De Jeepney is het openbaar vervoermiddel bij uistek op de Filippijnen! Er rijden er honderdduizenden van rond in het hele land. Op de hoogste bergtoppen en in de kleinste dorpen, overal zie je ze massaal rondtoeren. Ze zijn spotgoedkoop, maar stoppen en vertrekken te pas en te onpas, en huldigen het motto: Hoe meer zielen hoe meer vreugd, en het mogen zelfs dierenzielen zijn. Je kan gratis een kip op je schoot krijgen
en dan bedoel ik géén Fillippijnse schone! Het verschijnsel ontstond na de tweede wereldoorlog,toen de amerikanen talloze Willys-legerjeeps achterlieten en die door de filipino's werden omgetoverd tot een unieke soort uiterst kleurrijke minibusjes die soms als ware kunststukjes kunnen worden beschouwd. Ze doen wel pijn aan het kontje, want de vering is onbestaande en de wegen zijn héél dikwijls...weg! Het achterdeel van het voertuig (sic) is verlengd en voorzien van twee lange zitbanken waarop ongeveer twaalf passagiers kunnen plaats nemen met de knietjes tegenover elkaar. Is er geen plaats meer dan hangen de Filipino's er vanachter aan of kruipen op het dak. De bagage wordt tussen de banken gestapeld, zodat je knieën richting dak gaan wijzen en je schouders een klein rukje worden gedraaid, waardoor je in profiel te bewonderen bent, wat het voordeel heeft dat er wat meer plaats komt voor een extra passagier. Het is eens iets anders en je leert alleszins je medemens een beetje beter kennen! Moet je er uit, dan bonk je gewoon met je vuist tegen de carrosserie, handig toch? De airco is gratis en automatisch, want er staan geen ramen in en bij slecht weer zorgen wind en regen ervoor dat je géén douche meer nodig hebt eens je ter plaatse aangekomen bent. Er volgen nog foto's van ons tussen hangen en zweven, maar ik moet ze nog allemaal sorteren en de tijd schiet ons soms te kort, want ons programma zit nog overladen vol. We moeten stilaan terug MANILA , omdan snel te vertrekken richting paradijs voor de spectaculaire weddingparty, maar daarover in een volgend bericht!
en dan bedoel ik géén Fillippijnse schone! Het verschijnsel ontstond na de tweede wereldoorlog,toen de amerikanen talloze Willys-legerjeeps achterlieten en die door de filipino's werden omgetoverd tot een unieke soort uiterst kleurrijke minibusjes die soms als ware kunststukjes kunnen worden beschouwd. Ze doen wel pijn aan het kontje, want de vering is onbestaande en de wegen zijn héél dikwijls...weg! Het achterdeel van het voertuig (sic) is verlengd en voorzien van twee lange zitbanken waarop ongeveer twaalf passagiers kunnen plaats nemen met de knietjes tegenover elkaar. Is er geen plaats meer dan hangen de Filipino's er vanachter aan of kruipen op het dak. De bagage wordt tussen de banken gestapeld, zodat je knieën richting dak gaan wijzen en je schouders een klein rukje worden gedraaid, waardoor je in profiel te bewonderen bent, wat het voordeel heeft dat er wat meer plaats komt voor een extra passagier. Het is eens iets anders en je leert alleszins je medemens een beetje beter kennen! Moet je er uit, dan bonk je gewoon met je vuist tegen de carrosserie, handig toch? De airco is gratis en automatisch, want er staan geen ramen in en bij slecht weer zorgen wind en regen ervoor dat je géén douche meer nodig hebt eens je ter plaatse aangekomen bent. Er volgen nog foto's van ons tussen hangen en zweven, maar ik moet ze nog allemaal sorteren en de tijd schiet ons soms te kort, want ons programma zit nog overladen vol. We moeten stilaan terug MANILA , omdan snel te vertrekken richting paradijs voor de spectaculaire weddingparty, maar daarover in een volgend bericht!
No comments:
Post a Comment